15 Kasım 2018
Milliyetçilik Yurtseverliğe İhanet midir?
14 Kasım 2018
Oedipus Karmaşası (XXIII): Dürtü
12 Kasım 2018
Kıymetli Şeylerin Tanzimi
10 Kasım 2018
Liberal Değerler Karşısında Avrupa Sağı
“Memento Park”: Hatırlayarak Unutmak, Komünizm “Kalıntıları”
09 Kasım 2018
Sınırsız, Hadsiz, Hukuksuz Türkiye
Neyin İçinde, Ne ile Beraber, Nereye Doğru?
08 Kasım 2018
Kanaat Aydını
07 Kasım 2018
Ebed-Müdded İttihatçılık
06 Kasım 2018
"Çekemeyen Anten Taksın!"
05 Kasım 2018
Köy Enstitüleri
16 Ekim 2018
ABD’ye Özgü Kavramlar Sözlüğü – Fraternity & Sorority
13 Ekim 2018
Iraklı Kürtler: Kaybederek ve Bölünerek
08 Ekim 2018
İğneyle Kuyu Kazmak
02 Eylül 2018
Kaçakçılıkla Mücadeleye Salvini’den Başlamak
27 Haziran 2018
“Çöktük” Ama Doğrulma Vaktidir
12 Haziran 2018
Türkiye’nin Otoriteryan Siyasal Sistemi Kalıcı mı?
30 Mayıs 2018
"Kızıl-Yeşil" Joel Kovel'in Ardından
01 Mayıs 2018
Nasıl Büyümek?
15 Aralık 2017
Kudüs Tartışmasının Gösterdikleri: Benzin Kovalarıyla Medeniyetler Çatışmasına Koşmak
31 Aralık 2016
Annus Horribilis'ten Annus Mirabilis'e?
23 Ekim 2016
Musul
14 Ekim 2016
Kürtler, Araplar ve Sınırlar
06 Ekim 2016
Geçmiş “Olur Biter!”
26 Eylül 2016
Nihat Tuna'nın Ardından
25 Ağustos 2016
Gollum ve İtirafçılar
17 Aralık 2015
Özdevlet
Son yıllarda, yeni İpek Yolu inisiyatifi vesilesiyle Çinli şirketler, başta Afrika olmak üzere pek çok ülkede internet altyapısının kurulmasında önemli katkıda bulundu. Diğer yandan, Çin GPS’yle rekabet edeceğini ima ettiği BeiDou navigasyon sistemini de 2020 itibarıyla bu ülkelerde piyasaya sürecek. Hukuksal altyapı, bu fiziksel altyapıyı büyük ölçüde izlemiş gibi görünüyor.
Bir süredir doktora programım sebebiyle Kanada’da yaşıyorum. Türkiye’den bir arkadaşım, “Nerelerdesin? Döndün mü?” diye sordu. “Nereye döndüm mü?” dedim, “Türkiye’ye mi, Kanada’ya mı?” Verdiğim cevaptan sonra bir anlık sustum kaldım. Sahi insan ne zaman bir yere artık “gitmez” de “döner”? Gurbete “gidilir” de memleket hep “döndüğümüz” yer midir? İnsan gurbete “döner” mi?
11 Kasım 2018
“Katil kimdir?” veya “Bulunmuş mudur?” gibi sorulara cevap vermek, bu müstesna diziyi izlemek isteyenlerin hevesini kırabilir. Ama dizi, son bölümde de teşhirci Amerikan dramatik yapısına yenik düşmüyor. Bir de Çin tıbbının da işe yaramadığı ortaya çıkıyor. Adalet sistemi nasıl suç yaratıyorsa, sağlık sistemi de hastalık yaratıyor.
1990’ların hemen başında Mülkiye’de öğrenciyken, bir mahkeme sayesinde miydi tam hatırlamıyorum ama Umut gösterime girdi. Umut’u anlamaya, yorumlamaya çalıştık. Sonrasında ortalık biraz rahatlayıp da Yılmaz Güney filmlerine ulaşmak mümkün olunca ve hakkında yeni bilgiler edinince Umut’un, sinemasal etkisi bir yana, Yılmaz Güney’in hayatını da iki döneme ayırdığını idrak ettik.
Dahil olduğu kültür grubu ve onun önderine karşı anlayış ve hoşgörülü bakışın en büyük kaybedenleri, her iki dönemin mağdurlarıdır. Tayyip Erdoğan’a muhalefet eden ve karşı çıkanlar, aslında mağdur oldukları için karşı çıkıyorlar. Onların bugün mağdur durumda olmaları, Erdoğan’a itirazlarının ana nedeni… Belki de bu mağduriyet onları oldukça öfkeli de kılıyor.
Kısa ve orta vadede yerel olarak kantonlarda, uzun vadede ülkenin tamamında etnik farklılıkların ötesinde bir siyaset kurulması ve ülkenin temel ihtiyaçlarının göz önüne alındığı bir sisteme doğru evrilmesi, sosyalist bir deneyim yaşamış ve sonrasında şu andaki durumdan daha sert milliyetçi çıkışların hakim olduğu bir süreci savaşla deneyimlemiş bu topraklar için çok da zor olmasa gerek.
Neşe kudretimi artırırken keder kudretimi azaltır; bu yüzden neşe iyi ve keder kötüdür. Spinoza neşeyi bir direniş ve yaşam kavramına dönüştürür: kudretimizin en yüksek derecesine erişebilmek için kederden kaçınalım ve neşeye yaklaşalım; teslimiyet, vicdan azabı, pişmanlık gibi rahiplerin, yargıçların ve psikanalistlerin sömürdüğü tüm bu kederli duygulara karşı tetikte olalım.
Öncelikle, göç ve göçmen kavramlarının sorun, problem ya da kriz olarak değil, konu veya olgu olarak ele alınmasının neden önemli olduğu ile başlayalım. Göçmen konvoyu ile ilgili yazılanlara baktığımız zaman “göç ve göçmen sorunu” söylemi de çoğunlukla birlikte geliyor. Bunun başlıca nedeni ABD Başkanı Trump’ın bu konuda yaptığı açıklamalar.
Değişen yüz, yüzün sahibini de değiştirir hiç kuşkusuz. Hapishane araştırmaları, düzeltici cerrahiden yararlanan mahkûmların, serbest kaldıktan sonra toplumla daha iyi ilişkiler kurduğuna ve bu olumluluk nedeniyle yeniden tutuklanma oranlarının düştüğüne işaret etmektedir. Ne de olsa bu dünyada “özgür” olsak da hepimiz Soljenitsin’in tariflediği “Yüzsuçu”nun damgasını taşırız bir hayat boyu suretimizde...
02 Kasım 2018
Yaşanan/yaşatılan kayıpların acısını paylaşıp yasını tutma erişkinliğini kazanamamışların cumhuriyeti. “Devlet” karşısında “yurttaş” kimliğine sarılıp “temel yaşam hakkı” savunusunu “toplum” olmanın harcına katamayanların cumhuru. “Melankoli” ile “yas” arasında kalmamanın, melankoliye savrulmamanın; yasına ve yasının içinden yol alıp hayata tutunmanın; kahpe feleği (umutsuzlukla yüklü gelecek kaygısını, müstakbel/muhtemel yitimlerin şimdisini) yerinden etmenin elzem olduğu bir memleket.
01 Kasım 2018
Müslüm Gürses’in vefatının üzerinden beş yıldan fazla bir süre geçti ve epey zamandır konuşulan Müslüm filmi de nihayet gösterime girdi. Filmi izledim, erbabınca kaleme alınan eleştiri yazılarını da okudum. Ben sadece kısaca, Müslüm’ün bir seveni/hayranı olarak filmden ne anladığımı ve bana düşündürdükleri üzerine iki kelam etmek istedim.
31 Ekim 2018
Özellikle 2013’ten itibaren küresel ekonomik krizin etkisiyle birlikte Latin Amerika’daki sol popülist hükümetlere karşı gelişen kitlesel protestoların hepsinde muhafazakâr orta sınıfların aynı korkuyu paylaştığını görüyoruz: “Venezuela gibi mi olacağız?!” Aslında son birkaç yıl öncesine kadar Latin Amerika’da sağ tabanı mobilize etmek için kullanılan esas tehdit, “Küba gibi olmak”tı.