24 Haziran 2018
Eyüp Tosun: Kayıp ya da Yok Yer’in Sınırında (II)
Barış Müzakerelerinin Yaprak Dökümü: Kolombiya
21 Haziran 2018
“Manen Ölüm”e Karşı Maneviyat Direnişi
İslamcılık ve “Milli Şuur”
20 Haziran 2018
Bu Badireden Sükûnetle, Demokratik Yollarla Kurtulmak…
Hitabet
19 Haziran 2018
24 Haziran Seçimi
13 Haziran 2018
Oedipus Karmaşası (XVI): Narkisos'tan Oedipus'a (II)
12 Haziran 2018
Türkiye’nin Otoriteryan Siyasal Sistemi Kalıcı mı?
04 Haziran 2018
"Ertesi Gün" İçin Şimdiden
31 Mayıs 2018
ABD’ye Özgü Kavramlar Sözlüğü – “Yaşam Yanlısı, Tercih Yanlısı (Pro-Life, Pro-Choice)”
30 Mayıs 2018
"Kızıl-Yeşil" Joel Kovel'in Ardından
24 Mayıs 2018
Sadr Sürprizi
18 Mayıs 2018
Kozmopolitizm ve Enternasyonalizm (III)
İnce’nin Seçimi: Erken Seçim ve Sol Popülizm Notları
01 Mayıs 2018
Nasıl Büyümek?
24 Nisan 2018
Bayan Brown, Ejderhalar, Ütopyalar (II)
15 Aralık 2017
Kudüs Tartışmasının Gösterdikleri: Benzin Kovalarıyla Medeniyetler Çatışmasına Koşmak
31 Aralık 2016
Annus Horribilis'ten Annus Mirabilis'e?
23 Ekim 2016
Musul
14 Ekim 2016
Kürtler, Araplar ve Sınırlar
06 Ekim 2016
Geçmiş “Olur Biter!”
26 Eylül 2016
Nihat Tuna'nın Ardından
25 Ağustos 2016
Gollum ve İtirafçılar
17 Aralık 2015
Özdevlet
25 Haziran 2018
İşte Madam Marika, böyle bir çalışmaya benzer, kimi işleriyle rahatsız edip, aynı zamanda güldüren, bu ne saçmalıyor diye tekrar baktırıp, yaptığı üzerine düşündüren “camp” ve “kült” bir tipoloji. Madam Marika ile neden sokakta gösteri yapmaya başladığını, eşcinsel olduğu için İngilizce Öğretmenliği’nden atılma sürecini, pek çok kesim tarafından tepki gören “şeriatçı transseksüel” videosunu ve diğer konuları konuştuk.
Gazetecilik, iki büklüm olmuş “Aman Efendimcilere”, hüngür hüngür ağlayarak af dileyen holding patronlarının tekeline bırakılmayacak kadar hayati bir meslek. Dolayısıyla evrensel standartlarda gazeteciliğin boğulduğu ortamda öncelikle nefes alacak kanalları açmak gerekiyor. Neler yapılabileceğine dair fikirler çeşitli, ama tartışmalarda öne çıkan birkaç öneriyi sıralayalım. En azından bu temel fikirleri olgunlaştırarak işe başlamakta fayda var.
Çözüm sürecini takip eden savaş ve yıkım ve nihayet yeniden seçim dönemi boyunca partinin “kudretli” devletin tüm zoruyla karşı karşıya kalmasına rağmen yine de barajı geçtiğinin de altını çizmek lazım. Ancak Kürt meselesinin çözümü ile baraj arasında kurulan zımni ilişkisellik 1 Kasım’dan sonra barajı geçmenin, Türk parlamentosunda olmanın kendi başına bir mana ifade etmediğini gösterdi.
Duyuları kapanmış, hakikatin büyük ışığına ya da başka yerel ışıklara olsun, farklı ışıklara, seslere dirençli, ezberden konuşan, kalıp ifadelere başvuran bir kalabalık için duyulur olmaya çalışıyorlar. Ama hakikat ve hatta kanaatler, imajlarla yer değiştirdikçe, artık herhangi bir ışıklanma, seslenme rejiminin diğerleri nazarında daha haklı, sahici olma olasılığı yok oluyor.
18 Haziran 2018
Geçen on altı yılda kurulamayan kültürel hegemonyayı tesis etmek rejiminin kızıl elmalarından birisi. Erdoğan konuşmalarında sıklıkla bu konuya dikkat çekerek kendi tabanına kültürel alanda muktedir olma çağrıları yapıyor. Bu çağrılara en derli toplu karşılığı verenler ise Erdoğan rejiminin koruyucu kanatları altında İslâmi bir yeniden doğuşun, bir rönesansın peşinden koşan sağ cenahtaki araştırmacı ve düşünürler.
16 Haziran 2018
Ayşe Şasa, Engin Deniz Akarlı’ya 1991 yılının ilk yarısında “Sevgili Enginciğim” hitabıyla bir dizi mektup yazar. Bu mektuplar, bir yandan onun varoluş mücadelesini diğer yandan da o yıllardaki okuma serencamını, entelektüel ilgilerini ve dostluklarını ortaya koyar. Mektupların belirgin yönlerinden biri fikirlerden yola çıkmaları. Anlatacak o kadar şey birikmiştir ki, sözler cömert mektuplara sığmaz; hasbi telefonlara da uzanır.
14 Haziran 2018
“Kimsenin vakti yok, durup ince şeyleri düşünmeye,” demişti Gülten Akın. Belki kallavi şeyleri düşünmeye de vakti yok, hukuk gibi. Ama konu hukuksa sorun vakitsizlikten ziyade hukukun kendisine ilişkin olabilir. Başımız yargıyla derde girmediği sürece, hastalanmadığımız takdirde bedenimizde olup bitenlerle ilgilenmediğimiz gibi hukukla da muhatap olmayız.
Dun’da, biri Ermenistan’dan biri Türkiye’den iki dansçı, Ani kentinde dans ediyorlar. Kars’ta yer alan Ani’nin tarihi çok eskilere dayanıyor. Ortaçağ’a gelindiğinde kent, Ermenilerin egemenliği altındayken, daha sonra Bizans’ın eline geçmiş, 11. yüzyılda ise Büyük Selçuklular tarafından alınmıştır. Zaman içinde başka medeniyetlere de ev sahipliği yapan kent, 20. yüzyılda bir süreliğine Ermenistan topraklarındayken 1920’de Türkiye Cumhuriyeti’ne geçmiştir.
Değişen zaman “aktüel hayat”a yeni bir biçim verirken beraberinde kavramların da anlamını ve işlevini sarsıyor. Bu her “muğlak” dönemde tomurcuklanan durum, kavramları “şüphe”ye bulanmış sorulara tabi tutuyor ve “yeni yorum”larla boyutlandırıyor. Yaşadığımız “hızlı” hayat, XIX. yüzyılın “köhnemiş idea”larını “evrensel düzen” dışına itiyor; bu da, geçmişin fikir tortularını “yeni zaman” idrakinin üzerinden atmamızı kaçınılmaz kılıyor.
11 Haziran 2018
Türkiye’de imar faaliyetleri yıkım faaliyetleri ile ayrılmaz bir bütün teşkil ediyor. Öyle ki yukarıdaki alıntıda da görüleceği üzere Türkiye’deki ilk belediye imar faaliyetlerine bir yıkım ile başlamış. Özellikle İstanbul’un imar tarihine göz atıldığında hemen her yöneticinin imar faaliyetlerine öncül ve onunla birlikte çok büyük yıkımlar gerçekleştiği görülebilir.
08 Haziran 2018
Tüm bunlarla birlikte, öncelikle ve mutlak suretle kitlelere peşinden gidecekleri acil somut talepler ve bu taleplerin sloganlarını vermek gerekir. Zenginleştirilip çeşitlendirilmesi gerekirken anlamsızca vazgeçilen “Hak, Hukuk, Adalet!” sloganı yerine, tüm muhalefetin kendiliğinden bir talep olarak, aslında tekil bir hedefe odaklanmış, çözüm üretmeyen, bir nevi boş gösteren olan “tamam”a sarılmasındaki, onu sloganlaştırmasındaki politik hatayı şu noktada vurgulamalıyım.
06 Haziran 2018
Örgütlülüğün suç kabul edildiği, polise kimlik sormanın hadsizlik olarak görüldüğü bir dönemde sokakta var olabilmek için ihtiyaç duyulan meşruiyet; sokakta direnen insanların mükemmelen masum, örgütsüz ve kendilerinden başka herkes için zararsız oldukları fikrine dayanarak sağlanabilmiştir. Ancak bunun bedeli, örgütlü insanın suçlu insan olduğu yönündeki yaygın kabulün Yüksel Direnişi tarafından yeniden üretilmesi olmuştur.